Bir Sosyal Eşitsizlik Teoremindeki Çözüm Kümesi

O da çocuktu ama buralarda böyle, ufaklıktan öğreneceksin işi yaşın geldi mi kocaya verirler zaten. Oğlan doğduysan da fabrika seni bekler :Yedide çık meydana,servise bin,akşama anca gelirsin. Öğreneceksin kardeş ya kalem tutmayı ya da çocuk bakmayı; öğreneceksin dostum ya alfabeyi,Ali'yi,ılık sütü yahut ipliği makineye nasıl yerleştireceğini. Ana dilini öğrenmesi zor değildir, bunlar da öyle aslında. Baba mesleği dersin yahut alnımıza yazılan.Düşünmek için de vaktin kalmaz buralarda sıkkınsa canın çekirdek alırız maç var zaten akşama.İmkansız değil hayat ama zaman zaman zorlaşıyor nefes almak,aldırmamak. Zaten kimse aldırmamanın erdeminden bahsetmez herkes sesini çıkarmanın yücelğini anlatır. Karşı çıkıyormuş gibi göründü belki ama çıkmıyorum.Nasıl erdem olur ki azraile kapıyı aralamak ya da yere düşen dondurman için ağlamamak! Zatın nasıl susabilir insan daha on dördünde mahkum kalırken çocuklar karanlığa.Çözümü aramak zordur bi'tabi. Ne sigara bir çare sunar ne vodka ne de

Sen benim sevdiğim şarkıları bilmezdin bile dediğimde "seni tanıyorum" sözünün yalan olduğunu anlıyordum. Uzun uzun bakmıştım ona tekrardan son bakışımdı belki de neyse dedim. Hep alttan alacaktım artık. Belki de bu son alttan alışım olacaktı. Hep ezilen olacaktım. İlk olmayacaktı bu ezilmem. Ama artık hep olacaktı. Gözlerimi kapattım bu kez gökyüzündeki sonsuz yıldızları düşündüm. Sonra tüm hava kabarcıklarını, kutuplarda eriyen buzları, akşam evine ekmek götüren köşedeki ayakkabı boyayan çocuğu ve ilkokulda "Senden bir bok olmaz oğlum" diyen matematik hocamı düşündüm. Bazen insanlara haklısın diyemiyorsun. Haklılık çünkü bazen dile getirdiğinde zarar veriyor insana. Yüzsüzlüğün bile bu kadar korkutuyor insanları. Sonra boş verdim hepsini ve önceden hep balkondan görünen 10 larca sönmüş yıldızlarımı düşündüm. Sönmüş yıldızların şu anki parlak yıldızlardan ne farkı olup olmadığını tartıştım kendimle. Ve aynadaki gördüğüm yüze bağırarak söylemeye başladım tekrar ve